واقعاْ ببخشید ... خیلی زحمتت دادم ... شرمنده ام ...
ممنونم! ... امیدوارم بتونم جبران کنم! نمی دونم چه جوری ... شام مهمون من!!!
از این کلمات متنفرم. به خصوص زمانی که بیش از حد گفته می شوند و شکل تملق به خود می گیرند. دوست من! کی من از تو تشکر خواسته ام؟ کی من برای تشکر یا عوض، کاری برای کسی کرده ام؟ اگر زمانی کاری کرده ام که به نظرت لطف بزرگی از من شامل حال تو شده، و یا احساس می کنی که به خاطر تو از خودم گذشته ام و از وقت با ارزش و زندگی سرشار از جریان های پیش رونده و متعالی ام (!!) بازمانده ام، بدان سخت در اشتباهی چون آن کار را برای خودم کرده ام! هیچ نیرویی قادر نیست مرا به کاری وادارد که دوست ندارم!
مطمئن باش من برای سیاست بازی و یا اینکه بخواهم تو را مدیون خودم کنم و پس فردا بازگردم و بگویم نشان به نشان آن روزی که ... کاری نمی کنم. پس هر گاه خیری عظیم (!) از من به تو رسید، آن چنان که زبانت از تشکر قاصر ماند، زبان را به کاری که از انجامش عاجز است، وامدار! و بدان که آن قدر از صمیم قلب و با عشق برایت آن کار را کرده ام که اگر تشکر کنی سخت دلگیر می شوم! همچون زاهدی که فرشتگان تهمت ریا به او زده باشند! (فرض محال محال نیست. تو فرشته ای اما من زاهد نیستم) تو می خواهی جبران کنی در حالی که نمی دانی همان لبخند رضایتت همه چیز را جبران کرده است!
پ.ن: پس هر کس این مطلب را می خواند، در برخورد با من، در استفاده از این کلمات اعتدال پیشه گیرد. من نیازی ندارم، اگر تو احساس نیاز می کنی و برای پر کردن جای خالی عواطف در بین کلمات نیاز به جملات اضافی داری، و گمان می کنی که احساس به نقد کلمات خریدنی است، به یک بار گفتن اکتفا کن. اگر هم واقعاْ احساس دین می کنی و از ته قلبت این کلمات را می گویی، سخت شرمنده ام و محبتت را فراموش نمی کنم. پس لا اقل عذر خواهی دردمندانه مرا از این که نتوانسته ام خود را آن طور که هستم به تو بشناسانم بپذیر!
پ.ن: اگر فکر می کنید دارم جا نماز آب می کشم ... باز هم شرمنده ام. اما خواهش می کنم گول بخورید ... به قول نادر ابراهیمی (چه قدر این بار دیگر شهری که دوست می داشتم را دوست دارم!!): بگذار انسان کوچکترین دروغ های خوب را باور کند.
پ.ن: اگر جمله بندی نقل قولم غلط بود، باز هم مرا ببخشید ... کلاْ مرا ببخشد.