حرف نگفته

شبهای سرد اگر چه دلم کنج خانه بود
گل در میان خلوت من شادمانه بود

من در میان باغ بهشتی که پیش او
شهد و شراب و شمع و شقایق فسانه بود

گر شاهدی به گوش دلم نوبتی نخواند
هر جمله ای ز صحبت دل یک ترانه بود

شبها به مه سلامی و کارم به وقت صبح
شکوی ز درد دل به صبا و سمانه بود

تنها دلم به دیدن او خوش نشسته بود
ورنه سلام و پرسش و شکوی بهانه بود

اما چه گویمت ای گل که چون گذشت
سوزنده تر ز آتش و صدها زبانه بود

سهم من شکسته ز دیدار روی دوست
اشکی به چشم و شور دعایی شبانه بود

حرفی نگفته ماند و کتابی نگشته باز
یاری ز یاد رفت و فسوسی روانه بود

ای هم صدا تو بگو این سزای عشق،
یا راه و رسم و جور و جفای زمانه بود؟

این عاشقانه ها همه مردند بی صدا
این قصه هم به برکت او جاودانه بود