امروز روز تشییع پیکر نادر ابراهیمی بود. مردی با آن همه گوهر زیبا که برای ما باقی گذاشت. جمعیت در اطراف خانه هنرمندان موج می زد. در دستان هر کس پوستری بود که با دست خط خودش روی آن چیزی نوشته بود:
-از تمام خنده ها آن را بستان که جانشین گریستن شده است
-حق است که به یاد من اشک به چشمان خویش بیاورید؟
-دیشب در خواب دیدم که باز گشته ای ...
-یک روز عاقبت قلبت را خواهم شکست
-در عشق من به این سرزمین آیا هرگز امکان تقلیلی هست؟
پیکر او را آوردند. صدای گریه ها و الله اکبرها بلند شد. پیشتاز حمل کنندگان آقای دوربینی بود. فکر نمی کنم این مرد به جز در مقابل دوربین قرار گرفتن چیز دیگری برایش مهم باشد. حتی عشق. عده ای آدم مشهور آمدند و از فضایل این عاشق بزرگ نام بردند که البته لا به لای حرفهایشان معدود تبلیغاتی هم برای آثار خویش می کردند. من در این میان به چهره ها نگاه می کردم. برخی به خاطر نادر آمده بودند. آزرده بودند. اشک می ریختند. اما عده بسیاری آمده بودند که آمده باشند.
از پیشخوان طبقه دوم چند جوان دوربین های عکاسی خود را مانند سلاح های پیشرفته به سمت پیکر نادر نشانه رفته بودند تا او را شکار کنند. غمی در چهره شان دیده نمی شد. تنها می خواستند عکاسان خوبی شناخته شوند. یک جوان به سمت ما آمد و ما را راهنمایی کرد که چگونه پوستر را نگاه داریم که عکس خوبی بگیرد. چند بار با دوربینش حرکات نمایشی انجام داد و باز به ما گفت که کمی به حالت پوستر تغییر دهیم. آن قدر عصبانی شده بودم که می خواستم محکم روی دوربین بزنم و بگویم این اصل نیست. آن اصل است.
راستی چرا در هیچ شرایطی من ها از بین نمی روند؟ حتی در شرایطی که یک چنین انسانی از میان ما رفته است که دور از تکبر بود؟
بد جوری گرسنه بودم. مادر و برادرم برای خرید به بیرون رفته بودند. یک تکه نان برداشتم و گاز را روشن کردم. بوی نان گرم شده روی شعله های گاز مرا به زمان های دوری برد. دوران راهنمایی. مادرم همیشه روی گاز برایمان نان گرم می کرد و صبحانه فراهم می کرد.
چه قدر دور شدم از امروز. برای چند لحظه کل خاطرات دوران تحصیلم از پیش چشمانم گذشت ... سری تکان دادم و نان را برگرداندم.
دیروز موجودی کارت غذایم را هم خالی کردم تا دیگر هیچ نشانی از من در این دانشگاه باقی نماند. الان که فکر می کنم چه زیبایی هایی داشتم و قدرش را ندانستم. چرا انسان این گونه است؟ چرا تا چیزی را دارد قدرش را نمی داند. خیلی سنگین شده بودم. احساس می کردم این امتحانات آخرین فرصتم برای بودن با آن خاطرات هستند.
نان گاهی جلز و ولز می کرد. من هم آن را بر می گرداندم.
دیروز یاسمن وقتی مرا در حال شعر نوشتن دید گفت: من بالاخره باید یک روز دفتر شعرت را بخوانم.
یک روز ... شاید یک روز دیگر هیچ کدام اینجا نباشیم. شاید آن یک روز هیچ وقت نیاید. دلم برای همه تنگ خواهد شد. من تا دستم به آنها می رسد حفظشان می کنم. اما همیشه نمی شود ... هیچ چیز همیشگی نیست.
نان تقریباْ گرم شده بود.
خنده های علی که همیشه آدم را سر ذوق می آورد ... شوخی های ساده و صمیمی هژیر ... واقعی بودن یاسمن بر خلاف خیلی ها ... سعید و شوخ و جدی بودن های بی موقعش ... گرمی و سادگی یگانه ... دنیای عجیب و غریب فریدون ... نیوشا -ب- که احساساتش به توان هفت و درون قدر مطلق بودند ... نیوشا -د- با خنده های مصنوعی ولی شیرینش ... شبنم با آن آرمان خواهی ها و سردرگمی غریبش ... غرق شدن سینا در شطرنج ... امیر! احمد ... مریم ... همه و همه
یاد آن روزی افتادم که معلوم شد رتبه ی آذین ۶ و روزبه ۲۰ و اندی شده است ...
ترسیدم نان را بسوزانم. نیمه سرد آن را از روی گاز برداشتم و روی جا نانی انداختم ...
محسن را فکر نمی کنم به این راحتی ها از دست بدهم ... همچنین سهند را ... اینها می مانند. اما بقیه ... یادش به خیر چه خاطراتی داشتیم با ورودی های ۸۴. بازی بتل فیلد. دلم برای همه شان تنگ می شود. کل کل های بی نتیجه مان در مورد لینوکس با کاوه رضوی. کاوه فضا و آرامش اعصاب خورد کنش. سینا -ن- که غیر از خودش هیچ کس جدیش نگرفت. امیر هوشنگ و دهن به دهن هایش با سینا ... چیتگر!
دیروز آخر وقت خیلی احساس تنهایی می کردم. رفتم سر کلاس سامان تا بلکه زمان زودتر بگذرد. اما دیدم نمی توانم. باز هم با یک شعر احساسم را فرو نشاندم ... در حالی که به دنبال یک کاغذ می گشتم ...
آن روزگار پر ز قشنگی تمام شد
آن قصه های ساده ی رنگی تمام شد
...
- امروز چندمه؟ بچه ها امروز چندمه؟
- ۱۳ ام.
۱۳۸۷/۳/۱۳
پرسه های بی دلیل ... سهند ... حامد ... غزاله ... دفتر مجله ... نیمکت جلوی دانشکده ... محسن ... خوبه ... بستنی سنتی ... و دیگر هیچ!
نان داشت سرد می شد. یک تکه از آن کندم و در حالی که به سمت اتاق می رفتم در دهانم گذاشتم. صدای درب خانه به گوش رسید ...
یک شروع دیگر
پ.ن: باز هم از همان زمان هایی است که زیباترین آهنگ ها آزارم می دهند و به آهنگ های جلف و بی معنی تنها به خاطر بی معنی بودنشان پناه می برم.