دوش آمدی به خانه و آرام در زدی
دست مرا گرفتی و زخمی دگر زدی
من باورم نبود ز مستی و التهاب
وقتی مرا شکستی و حرف سفر زدی
رفتی و پر زدن از یاد من برفت
دستم رها نمودی و شادانه پر زدی
چشمم چه تشنه به دیدار روی تو
نیک آن جواب که بر این چشم تر زدی
بعد از تو می گذرد روزی هزار سال
آن روز مرده باد که به قلبم تبر زدی
اکنون بگو گه رفتن "به من چرا
گر قصد پر زدنت بوده سر زدی"؟
همدردی با جلیل صفربیگی ... !
از دست زمانه خون دل ها خوردم
چون برگ خزان فتادم و پا خوردم
گفتند که بچه عاشقی کار تو نیست
کردم! و چو کاغذ از وسط تا خوردم!
با عرض پوزش از باباطاهر به خاطر این شوخی ...
|
چه ســازی؟ خنجری با نـیــش پــــولاد؟ |
|
زنـی بــر دیـــده، "دل" گــردانـــــی آزاد؟ |
|
ندانی دیده ات دیری است بسته ست؟ |
|
کنون دل را ببین در خون نشسته ست |
|
دلـی پـر درد بـــا امـــیـــــــد دیــــــــــــدار |
|
دلـی از ســرّ عشـق یـــــــار، بــــیـــمـار |
|
چـو خـنـجــر را زنـی دل پـــــاره گــــــردد |
|
دل عـــاشــق هـمــــــــــی آواره گــــردد |
|
مــــــزن آن دیــده را! دیـــری است مرده |
|
کز ایـن دنــیـــــــــا فـقـط روزی شـمــرده |
|
تـــو در ایــن عــمـــر تــا ایـنـجـا رسیـدی |
|
خــــــــدا بــــا آن بـــزرگــی را نــدیــــدی |
|
تـــو خــواهــی دیــده گـــردد پــاره پـــاره |
|
ولـــــــــی از او نــپــرســی راه چـــــاره؟ |
|
بــدان ایــزد پــنــاه عــاشــقـــــان اســت |
|
مـقـلـب در زمــیــن و آســـمــان اســـت |
|
اگـــــــر ســـرّی به دل داری بـــدو گـــــــو |
|
اگــــر نــــوری بـه ره خـواهی از او جــــو |
|
ره مــقــصــد ز ایــزد پـــرســــد عـــاقــــل |
|
وگـــرنـــه کشـتـن "دل" را چــه حــاصــل |